Uroda

Skontaktuj się - Kliknij, aby zobaczyć więcej - Więcej informacji - Dowiedz się więcej tutaj - Dowiedz się wszystkiego - Pobierz teraz - Więcej na ten temat - Zapisz się - Sprawdź ofertę - Kliknij tutaj
Klonorchoza 24 czerwca 2014, Doktor No comments Chorobotwóczość. Klonorchoza (clonorchosis) w ostrym stadium może przebiegać z podwyższoną temperaturą ciała, dreszczami, biegunką, bólami w nadbrzuszu. zwiększoną tkliwością wątroby, żółtaczką. W stadium przewlekłym chorzy zgłaszają tępe bóle brzucha, uczucie dyskomfortu, zwłaszcza w godzinach popołudniowych występuje powiększenie wątroby z rozszerzeniem przewodów i przerostem gruczołów śluzowych. Przewód żółciowy może być niedrożny, powodując zatrzymanie żółci powstają nacieki z limfocytów, komórek kwasochłonnych oraz zwłóknienie. Inwazji niejednokrotnie towarzyszy żółtaczka mechaniczna, sugerująca kamicę pęcherzykową lub ropnie wątroby. Wielu pacjentów ma nawracające ropne zapalenie pęcherzyka żółciowego. Następstwem może być ostre zapalenie trzustki. Wykrywanie. Rozpoznanie opiera się na wykryciu jaj w kale lub treści dwunastnicy. W diagnostyce serologicznej wykorzystuje się odczyn wiązania dopełniacza i test hemaglutynacji pośredniej. W piśmiennictwie opisano stosowanie również innych metod (fluorescencja pośrednia, immunodyfuzja, immunoelektroforeza oraz poszukiwanie antygenu krążącego we krwi). Zwalczanie. W profilaktyce zarażeń przywrą chińską należy uwzględnić niszczenie żywicieli pośrednich oraz niespożywanie surowych, nie dogotowanych lub niedostatecznie uwędzonych ryb. W leczeniu wykorzystuje się prazykwantel (Cesol, dzieci >4 rż. i dorośli w po-jedynczej dawce 25 mg/kg mc. w inwazji jelitowej, natomiast dla pozostałych postaci 3 x dz. przez 2 kolejne dni), niklozamid (Yomesan, 2 g jednorazowo) lub dehydro- emetynę (Dehydroemetine, 1 mg/kg mc. przez 10-15 dni) patrz F. hepcitica. Badanie kontrolne przeprowadza się w 1 mies. po leczeniu. Paragonimus westermani (Kerbert, 1878) Braun, 1899 – Przywra płucna Występowanie. Przywra pasożytująca w płucach człowieka oraz licznych zwierząt, m.in. przedstawicieli rodzin kotowatych (kot, tygrys, pantera, lew) i psowatych (pies, wilk), a także – świni, szczura i innych. Rozmieszczenie geograficzne ogranicza się zasadniczo do południowo-wschodniej Azji (Korea, Japonia, Filipiny, Chiny, Półwysep Malajski, Indonezja, Bangladesz), zachodniej Afryki oraz centralnej i południowej Afryki. W niektórych ogniskach endemicznych, np. Korei, zarażenie obejmuje 10% ludności. Ocenia się, że ponad 3 min ludzi zarażonych jest aktualnie P. westermani. Kontrolne badanie kału 21 października 2014, Doktor No comments Leczenie askariozy można prowadzić lekami podawanymi doustnie w dawce jednorazowej: pirantelem (Combantrin, Pyrantelum, na czczo 10-20 mg/kg mc.) patrz A. duodenale, mebendazolem (Vermox, dorośli i dzieci >2 rż. – 500 mg) lub przez 3-5 kolejnych dni albendazolem (Zentel, 200-400 mg) patrz T. saginata, tia- bendazolem (50 mg/kg mc. przez 3 dni) patrz S. stercoralis, piperazyną (Antelmin, dzieci <2 rż. - 50 mg/kg mc., 2-12 rż. - 75 mg/kg mc. do 2,5 g, >12 rż. – 75 mg/kg mc. do 3,5 g) patrz E. vermicularis. Kontrolne badanie kału przeprowadza się w 2-4 tyg. po leczeniu. Występowanie. Kosmopolityczny nicień bytujący w jelicie cienkim głównie młodych psów, wilków i lisów. Człowiek, w różnych okresach swej ontogenezy (po- niemowlęcy-młodzieńczy), jest żywicielem niespecyficznym dla tego pasożyta, gdyż nie osiąga on w organizmie ludzkim dojrzałości. Migracja larw kończy się zwykle u człowieka w wątrobie, rzadziej następuje ich przejście przez płuca do układu krążenia, a tą drogą do różnych narządów. U dzieci, zwłaszcza mających kontakt z młodymi psami, dochodzi do zarażenia łatwiej i częściej niż u dorosłych. Prewalencja T. canis w populacjach dziecięcych – różnych krajów świata – wynosi od kilku do kilkudziesięciu procent. Trzeba dodać, że u psów bardzo często inwazje Toxocara mogą być nie tylko nabyte, lecz także wrodzone i wówczas szczenięta w 100% zarażone glistą wydalają jaja z larwami inwazyjnymi. Budowa i rozwój. Nicień ten ma przedni koniec ciała zaopatrzony w dwa wydłużone boczne skrzydełka oskórkowe (ryc. 4.65). Gardziel zakończona jest częścią kulistą wyodrębnioną przewężeniem, zwaną „żołądeczkiem”. Samiec ma 90-127 mm długości i 2,0-2,6 mm średnicy. Tylny koniec ciała za-krzywiony, tworzy palczasty wyrostek z pięcioma parami brodawek zastekowych. Dwie różne szczecinki kopulacyjne mają ok. 1 mm długości i zaopatrzone są w skrzydełka.